ΟΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΟΥ ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2011
Είναι, τελικά, πολύ ωραίο να μην κάνεις προγράμματα στη ζωή σου και ν' αφήνεις τα πράματα να ρέουν απαλά, να 'ρχονται αυτά προς εσένα, χωρίς να τα κυνηγάς, χωρίς να τρέχεις πίσω τους να τα προφτάσεις! Όταν αφήσεις ελεύθερο το πεδίο, όταν αδειάσεις από σχέδια και προγραμματισμούς, έρχονται χίλια δυο ωραία πράματα να καταλάβουν το ... δημιουργημένο κενό.
Έτσι έκανα φέτος και πέρασα -και ακόμα περνώ, γιατί δεν τέλειωσε ακόμα- ένα ωραιότατο καλοκαίρι.
Μένω μόνιμα σε οικισμό στα παράλια της Χαλκιδικής. Τον χειμώνα είναι ερημιά, αλλά το καλοκαίρι σχεδόν γεμίζει, μόνο που φέτος ήρθαν λιγότεροι κάτοικοι ή/και φιλοξενούμενοι τους, λόγω της γνωστής κρίσης, που επηρέασε όλους και όλα.
Ανήκω σε μια παρέα χειμερινών κολυμβητών, που συναντιόμασταν στο ίδιο σημείο-στέκι όλο το χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι λίγο λίγο αραιώσαμε, ανακατευτήκαμε με τους θερινούς και, λιγάκι, σκορπίσαμε λόγω και των ξεχωριστών διακοπών του καθενός.
Όταν κατέβαινα στην παραλία με το σκυλάκι μου, όλο και κάποια καινούργια άτομα γνώριζα, κυρίως εξαιτίας του. Ενώ αντιπαθούσα τρομερά τις στημένες ομπρέλες και ξαπλώστρες, όταν συνάντησα τον αδελφό μιας γειτόνισσας, -ήρθε από την Αυστρία για 2 μήνες-, που ήταν όλη τη μέρα εκεί, κάτω από μια ομπρέλα, λόγω παρέας, το συνήθισα κι εγώ. Εκεί γνώρισα και μια οικογένεια Βοσνίων και γίναμε φίλοι. Είχαν έρθει μέσα Ιουλίου για Σαββατοκύριακο κι έψαχναν να βρουν διαμέρισμα για τον Αύγουστο. Όπως τους υποσχέθηκα, πράγματι τους βρήκα μια πολυτελέστατη μαιζονέτα, μπροστά στη θάλασσα κι ήρθαν μετά το 15-Αύγουστο για μια βδομάδα, ακριβώς τη στιγμή που είχε φύγει ο γείτονας για Βιέννη! Οπότε, οι ωραίες παρέες συνεχίστηκαν!
Ήταν οι γονείς και οι 2 τους κόρες, 11 και 16 ετών, σκέτη γλύκα και καλοαναθρεμμένα, ευγενέστατα κορίτσια, η Ιλεάνα και η Νάϊντα. Είχαν φέρει και το σκυλάκι τους, τη Μπέλλα, που τρομάξαμε να τα κάνουμε φίλες με την δικιά μου! Το τι κάναμε όλοι μαζί αυτή την εβδομάδα δεν περιγράφεται: περπάτημα από τον οικισμό στο διπλανό χωριό, γλέντι με τραγούδια και χορούς στον οικισμό μας, ανταλλαγή ελληνο-βοσνιακών και διεθνών γαστριμαργικών εδεσμάτων και, προ πάντων, πλήρης εκτίμηση του υγρού στοιχείου ολημερίς και σχεδόν ολονυχτίς. Οι κοπελιές κόντεψαν να βγάλουν λέπια! Εκτός από 1 μέρα που επισκέφτηκαν φίλους τους στον παραδοσιακό οικισμό της Αθύτου, δεν ήθελαν ν' αφήσουν στιγμή την παραλία μας. Έφυγαν κατενθουσιασμένοι, -όπως ακριβώς έτσι και ήρθαν- λέγοντας ότι ήταν οι καλλίτερες διακοπές της ζωής τους κι ότι θα ξανάρθουν και του χρόνου, τουλάχιστον για 15 μέρες. Και, φυσικά, με περιμένουν να τους επισκεφτώ μόλις μας βολέψει.
Συνέχισα να πηγαίνω στην παραλία και μετά τις 23 Αυγούστου που έφυγαν οι Βόσνιοι, ώσπου ένας φίλος μού μίλησε για έναν γάμο που θα γινόταν σ' ένα ξερονήσι δυτικά της Αμοργού στις 3 Σεπτέμβρη κι ότι μπορούσα να πάω ... Η ιδέα μ' ενθουσίασε, γιατί η γιαγιά απ' τη μεριά της μαμάς μου ήταν Αμοργιανή κι είχα χάσει κάθε επαφή με τους συγγενείς μου απ' το 1979 που είχα πάει. Επί πλέον, αυτός ο φίλος (Η.), είχε γράψει κι εκδώσει ένα βιβλίο για την Αμοργό, ειδικά για έναν κάτοικο του χωριού όπου μένουν τώρα κάποιοι συγγενείς μου και μ' έτρωγε η περιέργεια να δω τα μέρη που αυτός περιέγραφε (μέσω του FB) στο βιβλίο του.
Δεν χρειάστηκα, λοιπόν, δεύτερη πρόσκληση και ξεκίνησα για ένα ταξίδι που στο μυαλό μου φάνταζε ονειρικό! Πήρα Ι.Χ. και λεωφορείο και ... τσουπ, βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά, γεμάτη ως συνήθως μ' ένα σωρό μπαγκάζια. Εκεί με περίμενε ο καλός φίλος κι είχαμε ένα υπέροχο ταξίδι με το πλοίο γι' Αμοργό. Συνάντησα κι ένα ζευγάρι Γάλλων, συνταξιούχων, τους μίλησα για το βιβλίο του φίλου μου, οπότε ανταλλάξαμε e-mails για να τους στείλω την γαλλική μετάφραση του βιβλίου. Οι κοινωνικές μου σχέσεις αυξάνονταν με ρυθμό γεωμετρικής προόδου!
Αλλά, το πόσο ωραία και διασκεδαστικά πέρασα στην Αμοργό κι αμέσως μετά στην Άνδρο, θα το διηγηθώ στο ... επόμενο επεισόδιο!
